Ε! κουτσ̌ή, ’κ’ εντρέπεσαι;

Ε! κουτσ̌ή, ’κ’ εντρέπεσαι;
Ντό είναι ατά ντ’ ευτάς;
Εξέγκανε τ’ όνεμα σ’
μετ’ ατόν το γείτονα σ’
 
Νε κορτσόπον, τούλα-λα,
ρούζομε και κείμες κα’
Αφκά σο κρεβατόπο σ’
ξαν ευτάμε παλαλά
 
Ε! κόρη, και ση κυρού σ’
τα δουλείας ντ’ εποίν’νες
Κάθαν βράδον και πρωίν
το μαντίλι σ’ επλύν’νες
 
Νε κουτσ̌ή, ’κ’ εντρέπεσαι;
τ’ εμπροκάρδι͜α σ’ φαίν’ντανε
Αούτα τα ξερόχ̌ερα μ’
σην ψ̌η σ’ να ξεραίν’ντανε