Τη νύχταν πόσα κρύφκουνταν

Τη νύχταν πόσα κρύφκουνταν,
πόσα ’κι φανερούνταν!
Πόσα κορτσόπα ας ση σεβντάν,
μερών’ και ’κι κοιμούνταν;
 
Αραεύω το φίλεμα σ’,
τα χ̌είλια σ’ να βουκούμαι
Αναμένω και ’κ’ έρχεσαι,
ρίζα μ’, θα παλαλούμαι!
 
Ν’ αηλί που αγαπίουνταν
και κείνταν πάντα χώρι͜α
Βερέμ φέρ’ η καρδία τουν
ας ση σεβντι͜άς τα ζόρι͜α
 
Χ̌ίλι͜α τέρτι͜α εδώκες με
και ’κι κατηγορώ σε
Σ̌ασ̌εύω κι ανασπάλ’ ατα
σα χ̌είλι͜α όντες φιλώ σε