Εγώ είμαι εείνον το πουλίν

Εγώ είμαι εείνο το πουλίν
ντου ’κ’ έχ̌’ παρηγορίαν
Τ’ εμά του καρίπ’ τα φτερά
ετσακοφτερουλίγαν
 
Ντ’ εποίκες με -ν-, ασ’χώρετον,
τραγωδίας θα ’ίν’νταν
Ζατίμ τα τέρτι͜α μετ’ εσέν
καμίαν ’κι τελείνταν
 
Κλαίω κι απ’ εσέν κρύφκουμαι
να μ’ εγροικάς τον πόνο μ’
Ήλιος για τ’ εμέν ξάι ’κ’ εβγαίν’·
σκοτία, δείσα μόνον!
 
Σ’ εμέν ξάι μη κουρφεύκεσαι,
μ’ ευτάς με την καλέσσα
Κιζεύω όντες ακούω ατα
τα λόγια σ’ τ’ εξαπέσ̌ι͜α