Τ’ ομματόπα μ’ ερώτεσα

Τ’ ομματόπα μ’ ερώτεσα
ατά γιατί δα̤κρούνε;
Εκλώσταν κι είπαν εμέναν
για κάτιναν πονούνε
 
Εμέναν ετυρά̤ννιζεν
τ’ εμόν η κοσ̌κοβόρα
Καμίαν ’κι αναπάουμαι
και -ν- εγώ σην εβόραν
 
Ένας ο ήλιον βασιλεύ’,
άλλος μερών’ κι έχ̌’ κι έρ’ται
Όλ’ έρχουνταν ας σα μακρά,
τ’ εμόν τ’ αρνόπον ’κ’ έρ’ται
 
Τα κάλλια σ’ και τ’ εμορφάδας,
πουλόπο μ’, ντό θ’ ευτάς -ι;
Σ’ εκείν’ τον κόσμον πασ̌κείμ’ ντό
θα παίρτς ατα και πας -ι;