Ατό κοιμάται αψηλά/Σα χ̌είλι͜α σ’ έ͜εις το γιατρικόν

Ατό κοιμάται αψηλά
και σ’ άσπρα τα κρεβάτι͜α
Την καρδι͜ά μ’ ετσ̌ουρούεψα
σ’ ατεινές τα σοκάκια
Είπα, μα την Παναΐαν!

Θα ερωτώ και θα ’ρημώ
και πού καικά -ν- εβλάβες
Τραυάγγελον θα ’φτάγω σε
με δώδεκα ποπάδες
Έφαες με, θ’ αποθάνω!

Πουλί μ’, τη χωριστέρα σου
ντό βάλτς απάν’ σο γιάνι;
Εμορφάδα σ’ κανείται σε
μ’ αλείφκεσαι πογιάν-ι
Είπα, μα την Παναΐαν!

Τ’ εμόν η ψ̌η κι ο θάνατον,
πουλί μ’, σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Αν θέλτς με τσ’ αγγέλτς έπαρ’ το
αν θέλτς με τα μαχ̌αίρι͜α
Έφαες με, θ’ αποθάνω!

♫

Σα χ̌είλι͜α σ’ έ͜εις το γιατρικόν,
πουλί μ’, θα φαρμακούμαι
Για δὼμα έναν φίλεμαν
να λαρούμαι και σ’κούμαι

Ο πρόσωπος ι-σ’ θάνατος
τ’ ομμάτι͜α σ’ τογραεύ’νε
Το στέσιμο σ’ κι η καλατσ̌ή σ’
τον άνθρωπον μαεύ’νε

Άνθρωπον ’κ’ εχολίασαν,
πουλί μ’, τ’ εσά τα χ̌είλι͜α
Τον τσ̌εχέλ’ και τον ατζ̌αμήν
εμάθιζαν/εμάτσανε ακίλια

Κορτσόπον εγροικώ ατο
ντο πολλά -ν- αγαπάς με
Αποφκακέσ’ κι από μακρά
τερείς και ’κι χορτά͜εις με

♫

Στεφανωμένον είδα σε
ας σην αύλι͜α σ’ εξέβες
Την ψ̌η μ’ σα δύο έσ̌κισες
πέραν-περού εδέβες

’Κι ξέρω ντ’ έρθεν εύρε με
αούτο τον καιρόν-ι
Η σεβντι͜ά εμέν φαρμακών’
γιόξαμ’ ’μεν παλαλώνει;

Τ’ εσόν εγάπ’ τρανόν έτον
κι ατώρα ’κι κανείται
Άμον του Θεού το νερόν
ντ’ εχτέθεν και τελείται

Η αμαρτία ’κ’ έν’ τ’ εμόν
το κρίμαν ’κ’ έν’ τ’ εσόν-ι
Η ψ̌η μ’ πολλά θέλ’ την εγάπ’,
το χώμαν το νερόν-ι