Το βαΐον

Σε ποίον οσπίτ’ να πάω εγώ,
σε ποίον να κοιμούμαι;
Σε ποίον έν’ η κάλη μου
εκεί να ξημερούμαι;

Το βαΐον, το βαΐον
ας σ’ άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Απόψ’ έπα πολλά ρακίν
ας ση σεβντά σ’ καμένος
Τ’ οσπιτόπο σ’ εστόχ̌εψα,
θ’ έρχουμαι μεθυσμένος

Το βαΐον, ξαν βαΐον
ας σ’ άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Μοιρολοΐας, κλάματα
οξ̌ωκά ας σ’ οσπιτόπο σ’
Σην αυλι͜ά σ’, ψ̌η μ’, εμέρωσα,
πώς βαστάζ’ το καρδόπο σ’;

Το βαΐον, ξαν βαΐον
ας σ’ άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Άνοιξον, πουλί μ’, άνοιξον,
άνοιξον/γιαβρόπο μ’, το πορτόπο σ’
Έπαρ’ με απέσ’ και φίλ’ ’μέναν
σο ζεστόν τ’ εγκαλιόπο σ’

Το βαΐον, ξαν βαΐον
ας σ’ άνθεν το χωρίον
Σ’ όνομα σ’, όνομαν εύρα,
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον