Τη μάνας δι͜αρμενεία

Άκ’σον, πουλί μ’, ας λέγω σε
[βάι!] πριν πας σην ξενιτείαν
Όσον σα ξένα ν’ αραεύ’ς,
[βάι!] μάνα ’κ’ ευρήκ’ς καμίαν

Όσον ο ήλι͜ον να φωτάζ’
[αχ!] μαύρον θα έν’ το ψ̌όπο σ’
Όλο νουνί͜εις τα γονι͜ακά σ’,
[αχ!/βάι!] καίεται το καρδόπο σ’

Σα ξένα εγώ -ν- εγέρασα,
[βάι!] έσπρυναν τα μαλλία μ’
Εσέν πα δι͜αρμενεύω σε,
[βάι!] θα σύρτς αροθυμίαν