Η παρά

Σον κόσμον απάν’ ντο είναι
ούλα̤ τα καλά
Ατόσον αξίαν ’κ’ έχ’νε
όσον η παρά

Όσον νόστιμον, γλυκύν έν’,
τόσον έν’ πικρόν [αμάν!]
Τόσον βάσανα και πίκρας
και φαρμακερόν

Πόσα ’ίν’νταν αδικίας
και με την παράν
Και πόσα παρανομίας
σον κόσμον απάν’

Με την παράν ούλα̤ ’ίν’νταν
τον νόμον πατεί [αμάν!]
Κι ούλα̤ νόμιμα τελείνταν
και ας αδικεί

Τ’ αδικίας που ευτάνε
ας νουνίζ’ν’ ατα
Ούλια αδά σον κόσμον ’ίν’νταν
και πληρών’ν’ ατα

Ούλ’ ση μαύρη γη θ’ εμπαίν’νε
και σ’ έναν ταφίν
Ό,τι ευτάνε θα ευρήκ’νε
αδά ση ζωήν