Ας σο πρωίν σον κάματον

Ας σο πρωίν σον κάματον
ους τ’ άγρο̤ν την σκοτίαν
’Κ’ ελέπω και ’κ’ ελέπ’νε με
τ’ άχαρα τα παιδία μ’

Πατέρα, πολλά τσ̌ούζω σε
για τ’ εσέν δάκρυ͜α ’κχ̌ύνω
Εγώ θ’ απονεγκάζω σε
αρ’ όντες θα τρανύνω

Τρώγω τα ψ̌ήα σ’, Σαββέλη μ’,
τρώγω και το στομόπο σ’
Ασ’ ούλια πολλά ν’ αγαπάς
το μικρόν τ’ αδελφόπο σ’
Ασ’ ούλια πολλά ν’ αγαπάς
τον Χρήστον τ’ αδελφόπο σ’

Τ’ αδέλφι μ’ πολλά αγαπώ,
τη μάνα μ’ και -ν- εσέναν
Απάν’ σον κόσμον ’κι αγαπώ
άμον εσάς κανέναν

Ας σο πρωίν σον κάματον
δουλεύω και παλεύω
Λούσκουμαι με τ’ ιδρώματα μ’,
το ψ̌όπο μ’ ’κι γουεύω

Πατέρα μ’, τα ιδρώματα σ’
μύρον και ευωδίας
Σκοτούντανε σ’ εσέν απάν’,
πατέρα, τα παιδία σ’

Γεια σου Σαββέλη! Τα ψ̌ήα σ’ να τρώγω, πουλί μ’!

Μεσανυχτί’ όντες κλώσκουμαι
τακάτ’ ξάι ’κι απομέν’ με
Τα γιαβρόπα μ’ κοιμούντανε,
η κάλη μ’ αναμέν’ με

Πατέρα, πολλά τσ̌ούζω σε
για τ’ εσέν δάκρυ͜α ’κχ̌ύνω
Εγώ θ’ απονεγκάζω σε
αρ’ όντες θα τρανύνω