Τον χρόνον μίαν ’κι γελώ

Τον χρόνον μίαν ’κι γελώ
πυκνά -ν- αναστενάζω
’Κ’ επόρεσα ο άχαρον
το γέλος να χορτάζω

Το χρόνον μίαν ’κι γέλω
νύχταν ημέραν κλαίγω
Παρανεγκάζω άνθρωπον
τα τέρτι͜α μ’ όντες λέγω

Αναστενάζω καίγεται
η ψ̌η μ’ και η καρδία μ’
Τα τέρτι͜α μ’ ’παρεπλέθυναν
κι εβάρυναν σ’ ωμία μ’

Έρθα σον κόσμον άδικα
νουνίζω και φογούμαι
Παρέξ’ ας σ’ αναστέναγμαν,
τιδέν ’κι δικαιούμαι;