Τα χρόνι͜α οπίσ’ ’κι κλώσκουνταν

Όσα είν’ τα γεράδας ι-μ’,
τα κρίματα πα ατόσα
Έλα, μαχ̌αίρ’ ας δίγω σε
και σην καρδία μ’ ντως α’

Τα χρόνι͜α οπίσ’ ’κι κλώσκουνταν,
οι ανθρώπ’ ’κι νεούνταν
Και τα γεράδες ι-μ’, αρνί μ’,
με δάκρυ͜α ’κι λαρούνταν

Άνοιξον, πουλί μ’, τέρεν α’,
κάθκα και λογαρία
Και -ν- ας δικά͜ει σε ο Θεόν
για εγάπ’ς κατηγορίαν

Τα χρόνι͜α οπίσ’ ’κι κλώσκουνταν,
οι ανθρώπ’ ’κι νεούνταν
Και τα γεράδες ι-μ’, αρνί μ’,
με δάκρυ͜α ’κι λαρούνταν

Εχάρτσεψαμ’ έναν ζωήν
κι εδέβανε τα χρόνι͜α
Έναν χαράν ’κ’ εδέκες με
μόνον δάκρυ͜α και πόνι͜α

Τα χρόνι͜α οπίσ’ ’κι κλώσκουνταν,
οι ανθρώπ’ ’κι νεούνταν
Και τα γεράδες ι-μ’, αρνί μ’,
με δάκρυ͜α ’κι λαρούνταν