Παππούλη μ’, ξενιτέα

Φαίνεται έρθεν ο καιρόν
το χρέος να πλερώνω
Να βγάλω ας σην ψ̌η μ’ απέσ’
τρανόν καημόν και πόνον

Ατό σε όλεν τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν
Με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
παππούλη μ’, ξενιτέα

Έρθαν τα χρόνι͜α εδέβανε
κι έσπρυναν τα μαλλία σ’
Και ετελέθεν η ζωή σ’
κι όλεν η τυρα̤ννία σ’

Ατό σε όλεν τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν
Με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
παππούλη μ’, ξενιτέα

Καμίαν πώς ’κ’ ενέσπαλες
εκείνον την ημέραν
Ενθύμιον ας σο ραχ̌ίν
ντ’ εντώκε σε -ν- η σφαίρα -ν

Ατό σε όλεν τη ζωή μ’
τ’ εμόν θα έν’ παρέαν
Με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
παππούλη μ’, ξενιτέα