Ασ’ ατά ντ’ εδέβαμε

Έσ’νε τ’ εμόν τ’ ακριβόν,
πώς εποίκες με κακόν;
Την καρδι͜ά μ’ ’τογράεψες,
άλλο ’κ’ εχωρείς απέσ’

Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε
μ’ ερωτάς ντ’ επέμ’νανε
Όλι͜α εείνα ντ’ έζησαμ’
’χάθαν κι επιδέβανε

Σ’ εμέν μ’ ευρήκ’ς μαχανάν,
είν’ τα κρίματα σ’ τρανά
Επουγαλεύτα ας σην ψ̌η σ’,
ξάι ’κι θέλω σε οπίσ’

Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε
μ’ ερωτάς ντ’ επέμ’νανε
Όλι͜α εείνα ντ’ έζησαμ’
’χάθαν κι επιδέβανε

Θέλτς να κλώσ̌κεσαι σ’ εμέν,
ατώρα έν’ νεφιλι͜άν
’Κι θα ευρήκ’ς φως ση σκοτίαν,
σο σαχτάρ’ απέσ’ φωτίαν

Ασ’ ατά ντ’ εδέβανε
μ’ ερωτάς ντ’ επέμ’νανε
Όλι͜α εείνα ντ’ έζησαμ’
’χάθαν κι επιδέβανε