Τ’ εμόν η καρδι͜ά

Εποίκες με και ’κ’ επορώ
τα νύχτας να κοιμούμαι
Έρχεσαι κρού’ς, εμπαίντς σο νου μ’
κι εσέν πάντα θυμούμαι

Τ’ εμόν η καρδι͜ά αγαπά,
τ’ εσόν απέσ’ σο ψέμαν
’Κι ’ξέρω απέσ’ σα φλέβας ι-σ’
αν τρέχ̌’ κόκκινον αίμαν

Τα χ̌είλια σ’ πάντα ψέματα
πως «αγαπώ σε» λέγ’νε
Καμίαν ’κ’ είδα τ’ ομμάτι͜α σ’
για τ’ εμέναν να κλαίγ’νε

Καμίαν ’κ’ είδα τ’ ομμάτι͜α σ’
για τ’ εμέναν να κλαίγ’νε