Η θωρέα σ’ άγγελος

Σαρία τα μαλλόπα σ’
και ατό τ’ άσπρον η χρά σ’
εμέν επαλάλωσαν
τα τσ̌ακλάρα̤ τ’ ομμάτα̤ σ’

Τα μαλλία σ’ μάλαμαν,
ανατολής χάραμαν
Κόκκινα τα μαγ’λόπα σ’,
κεράσ̌ι͜α τα χ̌ειλόπα σ’

Η θωρέα σ’ άγγελος
μετ’ ατά τα μαλλία σ’
Και σ’ οσπίτ’ ντ’ εμπαίντς κι εβγαίντς
τη Θεού ευλοΐας

Τα μαλλία σ’ μάλαμαν,
ανατολής χάραμαν
Κόκκινα τα μαγ’λόπα σ’,
κεράσ̌ι͜α τα χ̌ειλόπα σ’

Τα μαλλόπα σ’ τα ξανθά
νερομάισσες πλύν’ν’ α̤τα
Και ση φέγγονος το φως
πλέκ’νε, τονατεύ’ν’ α̤τα

Τα μαλλία σ’ μάλαμαν,
ανατολής χάραμαν
Και τα κάλλια σ’ περισσά,
λύουμαι ας σο τέρεμα σ’