Η σεβντά έν’ αρρώστιαν

Η σεβντά έν’ αρρώστιαν
ν’ αηλί τηνάν σουμώνει
Μαραζών’ την καρδίαν ατ’
το αίμαν ατ’ θολώνει

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
σην καρδι͜ά μ’ πώς εσέβες!
Ατού απέσ’ εφώλεψες,
άλλο οξ̌ωκά ’κ’ εξέβες

Η σεβντά έν’ αρρώστιαν,
λαρωμονή ’κι παίρει
Ν’ αηλί που βουρουλεύκεται,
πάντα θα υποφέρει!

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
σην καρδι͜ά μ’ πώς εσέβες!
Ατού απέσ’ εφώλεψες,
άλλο οξ̌ωκά ’κ’ εξέβες

Τη σεβντάν ντ’ έχω σην καρδιά μ’
’κ’ επορώ να εβγάλλω
Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα,
αρνί μ’, πώς να ανασπάλω;

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
σην καρδι͜ά μ’ πώς εσέβες!
Ατού απέσ’ εφώλεψες,
άλλο οξ̌ωκά ’κ’ εξέβες

Αρνόπο μ’, ας σο σεβνταλούκ’
το γιατρικόν ’κ’ ευρέθεν
Ν’ αηλί εκείνον που υποφέρ’
και -ν- εκαρδοπονέθεν

Ανάθεμα σε, νε σεβντά,
σην καρδι͜ά μ’ πώς εσέβες!
Ατού απέσ’ εφώλεψες,
άλλο οξ̌ωκά ’κ’ εξέβες