Πρωτολάλετος

Πουλόπο μ’, αραεύ’νε σε
τη Σάντας τα παρχάρα̤
Με το λαλόπο σ’ το γλυκύν
να εγνεφί͜εις τ’ ορμάνα̤

Εσύ ’σαι πρωτολάλετος,
εσέν πρωταναμέν’νε
Τα πουλόπα τη παρχαρί’
«πότε θα έρ’ται;» λέγ’νε

Ση δείσαν να ταράεσαι
κι ας πάει παραπυκνώνει
Εσέν που έχ̌’ το παλληκάρ’
’κι αφήν’ -τ- σε μαναχόν -ι

Τ’ ολόερα ας σα μαλλόπα σ’
φαίν’ντανε χρυσωμένα
Τερεί ο ήλιον ζαρωτά
κι ο φέγγον μουστρωμένα