Κακίαν ’κι κρατώ, αρνί μ’

Με την εγάπ’ σ’ εχ̌αίρουμ’νε
και με τ’ ατο εζήν’να
Την καρδι͜ά μ’ να εψαλάφανες
ατό πα εσέν θ’ εδίν’να

Κακίαν ’κι κρατώ, αρνί μ’,
κι έναν μόνον θα λέγω
Καλά αν είσαι χ̌αίρουμαι
κι άμα πονείς θα κλαίγω

Ντό έτον το παράπονο σ’
κι από σουμά μ’ εχάθες;
Πώς εκομπώθες, νε πουλί μ’,
σε ντό σεβντάν επάρθες;

Κακίαν ’κι κρατώ, αρνί μ’,
κι έναν μόνον θα λέγω
Καλά αν είσαι χ̌αίρουμαι
κι άμα πονείς θα κλαίγω

Όλια τ’ εμά τα οράματα
π’ ελύγαν έταν χ̌ι͜όνι͜α
και τα μουράτι͜α μ’ για τ’ εσέν
σο ψ̌όπο μ’ ένταν πόνι͜α

Κακίαν ’κι κρατώ, αρνί μ’,
κι έναν μόνον θα λέγω
Καλά αν είσαι χ̌αίρουμαι
κι άμα πονείς θα κλαίγω

Κακίαν ’κι κρατώ, αρνί μ’,
κι έναν μόνον θα λέγω
Καλά αν είσαι χ̌αίρουμαι
κι άμα πονείς θα κλαίγω