Τα χρόνι͜α εγένταν δύσκολα

Τα χρόνι͜α εγένταν δύσκολα,
’κι ξέρω ντό θ’ ευτάμε
Εγώ κι εσύ, πουλόπο μου,
εντάμαν πάντα ας πάμε

Τα χρόνι͜α εγένταν δύσκολα
θα χάται όλιον η πλάση
Βάσανα, τέρτι͜α και καημοί,
’κι ’ξέρτς αν θα γεράς -ι

Τα χρόνι͜α εγένταν δύσκολα
υλέε ένταν τα πόνια μ’
Τα βάσανα κι άλλο πολλά
εμαύρυναν τα χ̌ι͜όνι͜α

Τα χρόνι͜α εγένταν δύσκολα
πάω να παλαλούμαι
Και σην ωλένα μ’ έχω σε
τιδέν πα ’κι φογούμαι