Η καλατσ̌ή ατ’ς νόστιμον

Η καλατσ̌ή ατ’ς νόστιμον,
το γέλος ατ’ς αγνόν έν’
Αδά σον κόσμον έμορφον
αρ’ ατό μαναχόν έν’

Τ’ ομάλια ετσ̌αΐρωσαν,
τα πρόβατα μ’ θα βόσκουν
Και -ν- ατά τα στομόχ̌ειλα σ’
μίαν να ’γυροκλώσκουμ’

Η καρδία σ’ άμον παχτσ̌έ,
σ’ άκρας απ’ έναν πρόβαν
Όλιον τη μέραν βόσκουνταν
πλάν καικά ’κ’ ευτάν’ πόδαν

Έναν και μαναχόν είσαι,
τση μάνας ι-σ’ το τέκ’ -ι
Να έσ’νε του μαχ̌αιρί μ’ το λάβ’,
τσ’ ὼρας ι-μ’ το κεστέκ’ -ι