Καλομάνα

Καλομάνα, καλομάνα
χ̌ίλια ευχαριστώ
που ετράνυνες σον κόσμον
εμέν τ’ ορφανόν

Σον παράδεισον να είσαι,
εσύ, άγιον ψ̌ην!
Ν’ αναπάεται το ψ̌όπο σ’
κι ησυχάζ’ η ψ̌η μ’

Εγώ μανίτσαν ’κ’ εγνώρτσα
έφυεν νωρίς,
Και -ν- εσέν εγνώρτσα μάνα
Χούλεμαν ζωής!

Σον παράδεισον να είσαι,
εσύ, άγιον ψ̌ην!
Ν’ αναπάεται το ψ̌όπο σ’
κι ησυχάζ’ η ψ̌η μ’

Για τ’ εμέν έσ’νε μανίτσα,
συ, δύο φοράς
Τερμάν’ κι εγάπ’ επέρα
και χ̌ίλια ευχάς

Σον παράδεισον να είσαι,
εσύ, άγιον ψ̌ην!
Ν’ αναπάεται το ψ̌όπο σ’
κι ησυχάζ’ η ψ̌η μ’

Κλίσκουμαι φιλώ τα χ̌έρι͜α σ’
τ’ άγια, τα χρυσά!
Τα μαλλία σ’ ένταν άσπρα
ας σα βάσανα

Σον παράδεισον να είσαι,
εσύ, άγιον ψ̌ην!
Ν’ αναπάεται το ψ̌όπο σ’
κι ησυχάζ’ η ψ̌η μ’