Όθεν κι αν πας

Όθεν κι αν πας, μικρόν πουλί μ’,
εμέναν θα νουνί͜εις
Θ’ αναστορείς ντο έζησαμ’
και ’κι θα ταγιανί͜εις

Ας ση στράτα μ’ όντες δι͜αβαίντς
το καρδόπο μ’ ματώντς
Έλα, πουλί μ’, σ’ εγκαλιόπο μ’
εμέναν να λαρώντς

Όθεν κι αν πας θα πουσ̌μανεύ’ς
ντ’ έφυες απ’ εμέν
Το υστερνόν το φίλεμα μ’
σα χ̌ειλόπα σ’ θα έν’

Ας ση στράτα μ’ όντες δι͜αβαίντς
το καρδόπο μ’ ματώντς
Έλα, πουλί μ’, σ’ εγκαλιόπο μ’
εμέναν να λαρώντς

Όθεν κι αν πας το τέρεμα σ’
πουθέν ’κι θα κονεύ’
Τ’ εγάπ’ς γεσίρ’ η καρδία σ’
εμέναν θ’ αραεύ’

Ας ση στράτα μ’ όντες δι͜αβαίντς
το καρδόπο μ’ ματώντς
Έλα, πουλί μ’, σ’ εγκαλιόπο μ’
εμέναν να λαρώντς