Καρδι͜ά μ’, τον κόσμον χάλασον

Καρδι͜ά μ’, τον κόσμον χάλασον,
δος τον Θεόν λαλίαν
Έβγαλ’ και τα παράπονα σ’
και σύρον ση φωτίαν

♫

Άψιμον έτον η σεβντά σ’
και τα φτερά μ’ εκάγαν,
Ντο έζησαμ’ εγώ κι εσύ
σαχτάρι͜α εσ̌κεπάγαν

Καρδι͜ά μ’, τον κόσμον χάλασον,
δος τον Θεόν λαλίαν
Έβγαλ’ και τα παράπονα σ’
και σύρον ση φωτίαν

Μουράτι͜α είχα για τ’ εσέν,
κρυφόν χαράν επαίρ’να
Ατά δακρόπα έντανε
και ρούζ’νε απ’ έναν - έναν

Καρδι͜ά μ’, τον κόσμον χάλασον,
δος τον Θεόν λαλίαν
Έβγαλ’ και τα παράπονα σ’
και σύρον ση φωτίαν

Απάν’ σ’ έναν ψηλόν ραχ̌ίν
με τ’ άλογο μ’ θ’ εβγαίνω
Ατό τη στράταν εγνωρίζ’,
η ψ̌η μ’ ντο έν’ καμένον

Καρδι͜ά μ’, τον κόσμον χάλασον,
δος τον Θεόν λαλίαν
Έβγαλ’ και τα παράπονα σ’
και σύρον ση φωτίαν