Ίσον άμον νεμέαν

Το πόι -ν- ατ’ς απ’ αδά κι απάν’,
ίσον άμον νεμέαν
Τ’ ομμάτι͜α τ’ς παίρ’νε τον Πασ̌άν,
τ’ οφρύδι͜α τ’ς βασιλέαν

Μη κλαις, αρνί μ’, μη κλαις, πουλί μ’,
χαλάουνταν τ’ ομμάτι͜α σ’!
Γράψον γραμμόπον, στείλον με,
μελάν’ ποίσον τα δάκρυ͜α σ’

Εχάσα και τ’ εμόν τ’ ανθρώπ’ς,
καν’νάν σον κόσμον ’κ’ έχω
Τα δά̤κρυ͜α μ’ ’κχ̌ύγουν σο χωνόν
και τ’ αποκάμι͜α βρέχω