Εφέκες την Ειρήνη σ’

Εγώ αητόν εγνώρτσα σε
και νυχτοπούλ’ εδέβες
Σ’ άλλον καρδίαν φαίνεται
επέταξες κι εσέβες

Κι ατώρα έρθεν ο καιρόν
εγώ να τραγωδώ σε
Ποντιακά να λέγω σε α’
πόσον πολλά αγαπώ σε

Ντό στέκ’ς, πουλί μ’, και λύεσαι
άμον έναν κερόπον;
Έλα σο πρώτον την εγάπ’ σ’
π’ έ͜εις σην καρδία μ’ τόπον

Κι ατώρα έρθεν ο καιρόν
εγώ να τραγωδώ σε
Ποντιακά να λέγω σε α’
πόσον πολλά αγαπώ σε

Εφέκες την Ειρήνη σ’, ψ̌η μ’,
σον πόνον εταράες
και σην καρδίαν και σην ψ̌ην
μακρά απ’ εμέν εκάες

Κι ατώρα έρθεν ο καιρόν
εγώ να τραγωδώ σε
Ποντιακά να λέγω σε α’
πόσον πολλά αγαπώ σε