Πάντα να ζεις

Παρακαλώ σε, γιαβρόπο μ’,
πάντα να ζεις και να είσαι
Εσέν ελέπω κι εγώ ζω
Εθαρρώ πως επορώ 
τ’ άστρα σα χ̌έρι͜α μ’ να παίρω,
τη θάλασσαν να κουρτώ

Σο φτωχόν το καρδόπο μ’
’τσ̌όκεψεν ο χ̌ειμωγκόν
Εξέρω πως έν’ νεφιλέν
κι εθαρρώ λαζούμ πως ’κ’ έν’
τ’ εμόν-α το πελιστέρ’
τ’ οπίσ’ στράταν ’κι θα παίρ’

Η εγάπ’ τ’ εμόν κανείται
για τ’ εμάς τοι δύ’ς κανείται
Θέλτς τον ήλιον σην εγκάλια σ’
και τον φέγγον σα ποδάρι͜α σ’
Το χατίρι σ’ ’κι χαλάνω,
όλι͜α σύρω, όλι͜α χάνω