Ατόσα χρόνια εδέβανε

Ατόσα χρόνια εδέβανε
κι η καρδι͜ά μ’ πονεμένον
Για έναν όνερον γλυκύν,
έναν εγάπ’ χαμένον

Ρίζα μ’, τ’ ομούτι͜α π’ έκοψα,
ατώρα πυκνοδένω
Απάν’ ση στράτα σ’ κάθουμαι
την ὲλα σ’ αναμένω

Η πόρτα και τ’ εξώπορτο σ’,
διπλοκαρακωμένα
Πουδέν ’κ’ ευρέθεν ανοιγάρ’,
όλια καλοκρυμμένα

Αποκαράκωσον τ’ οσπίτ’,
έπαρ’ με σην εγκάλια σ’
Σύρον το ψ̌όπο μ’, έβγαλ’ το,
φούρκ’σον με απέσ’ σα κάλλια σ’!