Άμον αγέραστον ραχ̌ίν

Άμον αγέραστον ραχ̌ίν
ντο καπατεύ’ν’ τα χ̌ι͜όνι͜α
Κι άμον δεντρόν αμάραντον
π’ ανθεί χιλιάδες χρόνι͜α

Άμον γιοφύρι που πατεί
ση ποταμί’ τα άκρας
Βοά το κατενόν νερόν
κι ατό κρατεί τα στράτας

Αέτσ’ εζήν’ναν τ’ εμετέρ’
σον έμορφον τον Πόντον
Εζήν’ναν κι εβασίλευαν
σ’ ευλοημένον τόπον

Τη Σουμελάς το μοναστήρ’
’ποίκαν σην Τραπεζούνταν
Γιοφύρι͜α, φροντιστήρια,
Σαμψούντα, Κερασούντα

Εξέβανε τρανοί πολλοί,
τίναν πρώτον να λέγω;
Κι όντες εφάνθεν το κακόν
ποίον πρώτον να κλαίγω;

Αέτσ’ εζήν’ναν τ’ εμετέρ’
σον έμορφον τον Πόντον
Εζήν’ναν κι εβασίλευαν
σ’ ευλογημένον τόπον

Τα κλαδία ετράνυναν
και το γεφύρ’ εστέθεν
Ο εις τον άλλον αραεύ’,
ψ̌ην με την ψ̌ην ευρέθεν

Σα δύο γενεάς απάν’
πενήντα-εξήντα χρόνι͜α
’Σ’κώθεν ολόρθα το μιλέτ’
’φέκεν οπίσ’ τα πόνι͜α

Αέτσ’ εζήν’ναν τ’ εμετέρ’
σον έμορφον τον Πόντον
Εζήν’ναν κι εβασίλευαν
σ’ ευλοημένον τόπον