Απάν’ καικά σον ποταμόν

Απάν’ καικά σον ποταμόν
μανάχον πώς εχπάστες;
Ας έμ’νε εκείνον το λαλλάτσ̌’
όθεν απάν’ εκάτσες

Σα στράτας, σα στρατόχ̌ειλα
καμίαν ’κι απαντώ σε
Να ’βρήκω σε, ψ̌η μ’, μαναχόν
και κρύφας να φιλώ σε

Ήλιος εκαντηλι͜άεψεν
και λύουνταν τα χ̌ι͜όνια
Κι ας ση σεβντά σ’ το καρδόπο μ’
λύεται ατόσα χρόνια

Για τ’ εσέν όντες τραγωδώ,
για τ’ εσέν όντες λέω
’Ίνουμαι άμον μωρόν παιδίν,
κάθουμαι κα’ και κλαίγω