Αρνί μ’, θα ξενιτεύω

Εσύ είσαι η άνοιξη μ’,
σο χωράφ’ φουρφουλίκα
Για τ’ εσέν ’κι μετρίουνταν
τα παλαλά ντ’ εποίκα
[και -ν-] Ατώρα ξενιτεύω!

Βάι! Κι ατώρα ξενιτεύω
Τ’ έμορφα τ’ ομματόπα σου
πού θ’ αφήνω και φεύω
[και -ν-] όντες θα ξενιτεύω;

Εγόμωνα τα κουκούμι͜α μ’
σ’ οσπίτ’ νερόν να φέρω
Έβγαινα σο παράθυρο σ’
το φίλεμα σ’ να παίρω
Βάι! Κι ατώρα ξενιτεύω

Βάι! Κι ατώρα ξενιτεύω
Ατά τ’ έμορφα τ’ ομμάτια σ’
πού θ’ αφήνω και φεύω
[και -ν-] όντες θα ξενιτεύω;

Ενέμ’να ’το ους το κιντίν
κι ατό ’κ’ εφανερώθεν
Η κάρδι͜α μ’ εβρουλίουτον,
η γούλα μ’ εγομώθεν
Βάι! Και πώς θα ξενιτεύω;

Πάω σην ξενιτείαν
Θ’ αποχωρίουμαι τ’ αρνί μ’
βαρύν έν’ η καρδία μ’

[Και -ν-] Όντες θα ξενιτεύω
ατά τ’ έμορφα τ’ ομμάτι͜α σ’
πού θ’ αφήνω και φεύω;
[και -ν-] όντες θα ξενιτεύω