Δάκρυ͜α, αποκάμι͜α και σαχτάρ’

Δάκρυ͜α, αποκάμι͜α και σαχτάρ’
κι έναν μαύρον καρδίαν
Αλλό τιδέν ’κ’ επέμ’νε με -ν
ας σ’ εγάπ’ς τη φωτίαν

Τ’ άστρι͜α κι ο φέγγον τ’ ουρανού
εμέναν συμπονούνε
Ση σεβντά σ’ έσαν μάρτυρες,
τα πόνια μ’ εγροικούνε

Ατσ̌ά ευρίεται ποτάμ’,
γιόξαμ’ θάλασσας κύμαν
να βζήν’ ντ’ εφέκες τ’ άψιμον
και χάν’ τ’ εσόν το κρίμαν;