Κρωμέτ’κα τραγωδίας

Εμέναν κλαίει η θάλασσα [γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
κι εσέν ψηλόν ραχ̌όπον [ούι αμάν, αμάν!]
Ας έτον ν’ εγκαλιάσκουσαν [γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
το ψ̌όπο σ’ με το ψ̌όπο μ’ [ούι αμάν, αμάν!]

Αρνί μ’, τον τόπον ντο πατείς [γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
την πόδα σ’ εγνωρίζω [ούι αμάν, αμάν!]
Γομούται παρχαρί’ νερόν, [γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
κλίσκουμαι κα’ και πίνω [ούι αμάν, αμάν!]

Που καλατσ̌εύ’ σε ’κι νυστάζ’, [γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
π’ ελέπ’ σε ’κι κοιμάται [ούι αμάν, αμάν!]
Και μετ’ εσέν που πορπατεί [γιαρ, γιαρ, γιαρ, γιαρ]
ση χαμονήν πάει χάται [ούι αμάν, αμάν!]