Κανείς την ψ̌η μ’ ’κ’ εγροίκανεν

Ο ήλιον εβασίλεψεν
και για τ’ εμά τ’ ομμάτι͜α
Ατώρα θ’ αναπάουμαι
και τελένω τη στράτα μ’

Αδά κανείς ’κ’ εγροίκ’σε με,
εκέσ’ θα εγροικά με
«Ντό έ͜εις; για πέ’» και «ντό νουνί͜εις;»
κανείς ’κι θ’ ερωτά με

Εστέρεψεν το νούνιγμα μ’
ντ’ εγόμωνέ με πόνι͜α
Κανείς την ψ̌η μ’ ’κ’ εγροίκανεν,
ρίζα μ’, ατόσα χρόνι͜α

Αδά σον κόσμον ντ’ έζησα
εγρέθεν το καρδόπο μ’
Η ψ̌η μ’, ο νους κι η καλατσ̌ή μ’,
τ’ εμόν το κεμεντζ̌όπον