Τον χρόνον μίαν ’κι γελώ

Το χρόνον μίαν ’κι γελώ·
πάντα -ν- αναστενάζω
’Κ’ επόρεσα ο άχαρον
τον κόσμον να χορτάζω
 
Τ’ εμόν η ψ̌η κι ο θάνατον,
αρνί μ’, σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Αν θέλτς με τ’ αγγέλτς έπαρ’ το,
αν θέλτς με τα μαχ̌αίρι͜α
 
Απάν’ σα λίβι͜α πορπατώ,
κάθουμαι σ’ έναν άκραν
Όθεν ελέπ’ς χοντρόν βρεχ̌ήν
είναι τ’ εμά τα δάκρυ͜α