Άμον τον ήλιον παρλαεύ’ς

Απάν’ σ’ αβούτον τον σκοπόν
σ’ ατό την τραγωδίαν
θ’ ανοίγω τα εσώψυχα μ’
να τραγωδεί η καρδία μ’

Σ’ ομμάτι͜α αν ’κι τερώ σε
ζαντύνω, αροθυμώ σε
κι εντρέπουμαι¹ να λέγω σε,
γιαβρί μ’, ντο αγαπώ σε

Τρώγω την ψ̌η σ’, κεμεντζ̌ετζ̌ή,
τα δάχτυλα σ’ λελεύω
Σύρον το τοξαρόπο σου
σ’ εγάπ’ να παρχαρεύω

Σ’ ομμάτι͜α αν ’κι τερώ σε
ζαντύνω, αροθυμώ σε
κι εντρέπουμαι¹ να λέγω σε,
γιαβρί μ’, ντο αγαπώ σε

Ευλογημένον τ’ όνομα σ’,
δοξάζω τον Θεός ι-σ’
Άμον τον ήλιον παρλαεύ’ς,
γιάμ’ έν’ ο συγγενός ι-σ’;

Σ’ ομμάτι͜α αν ’κι τερώ σε
ζαντύνω, αροθυμώ σε
κι εντρέπουμαι¹ να λέγω σε,
γιαβρί μ’, ντο αγαπώ σε

Σ’ ομμάτι͜α αν ’κι τερώ σε
ζαντύνω, αροθυμώ σε
κι εντρέπουμαι¹ να λέγω σε,
γιαβρί μ’, ντο αγαπώ σε