Ση μαναχ̌ίαν ’κ’ έρχουμαι

Το κεμεντζ̌όπο μ’ κωδωνίζ’
κι η λάλι͜α μ’ σον Θεόν -ι
Κι εσύ τη τσούνας το κουτάβ’
αφήντς με μαναχόν -ι

Εγώ έμ’ π’ ετραγώδεσα
το τακάτ’ τη καρδίας
Το γλυκύν τ’ αναστέναγμαν
το «βαχ!» τ’ αροθυμίας

Όσα πουλόπα αγαπούν
χαμοπετούν και πάνε
Με τη καρδίας το ναμούσ’
αλισ̌βερίσ̌’ ’κ’ ευτάνε

Ση μαναχ̌ίαν ’κ’ έρχουμαι
το «γιοκ», πουλί μ’, ’κι θέλω
Απάν’ σα ψ̌ήα σ’ τ’ άχραντα
λιγούμαι κι απομένω

Αούτ’ ο κόσμον τίνος έν’
και σίναν θ’ απομένει;
Έλα μίαν να χ̌αίρουμες,
πασ̌κείμ’ ντο είμες ξένοι;

Θα δίγω σ’ ατα χαρισμάτ’
τ’ εγάπ’ς τα ευλοΐας
Να ’ίνεσαι είνας άγγελος
και κείμαι απέσ’ σα ψ̌ήα σ’