Πονείς, τη μάνα σ’ αραεύ’ς

Σα τέρτι͜α, σα παράπονα σ’
σο γιάνι σ’ θέλτς τη μάνα σ’
Τερείς ατεν σον πρόσωπον
και κρούγ’νε τα καμπάνας

Καμίαν ’κι ανασπάλλω σε,
μανίτσα μ’, όθεν πάω
Τα συμβουλάς ι-σ’ έχ’ ατα
σο νου μ’ ήντι͜αν ευτάω

Σον διψασμένον έν’ νερόν,
κρεβάτ’ σον νυσταγμένον
Η μάνα στέν’ και σο ποδάρ’
το γιον ατ’ς τον ρουγμένον

Με την ευχ̌ήν τη μάνας ι-μ’
ση χαμονήν πα πάω
Τα ξένα τ’ ανεγνώριμα
πατρίδας θα ευτάω

Πονείς, τη μάνα σ’ αραεύ’ς,
κλαις, τη μάνα σ’ θυμάσαι
Με τ’ όνομαν ατ’ς πορπατείς
«Μάνα» λες και κοιμάσαι

Τα νύχτας γυροκλώσκουμαι
σ’ έναν τόπον ’κι στέκω
Η ώρα χρόνος ’ίνεται
τη μάνα μ’ αν ’κ’ ελέπω