Κάθε μάνα και αγία

Οι μανάδες αγαπούν
μαναχόν ατείν’ πονούν
Την ευχ̌ήν ατουν αν έ͜εις,
τη γης το χρυσάφ’ πα έ͜εις

Η μάνα όντες γεννά,
η ζωή χαμογελά
Και κρατούν απάν’ ση γην [όι! όι!]
οι μανάδες τη ζωήν

Και σα πέρατα τη γης
χωρίς μάναν ’κ’ έν’ κανείς
Αρρωστόν «μανίτσα» λέει
και με μαύρα δάκρα̤ κλαίει

Η μάνα όντες γεννά,
η ζωή χαμογελά
Και κρατούν απάν’ ση γην [όι! όι!]
οι μανάδες τη ζωήν

Ποίον δάχτυλο σ’ πονεί;
Η μανίτσα έν’ εκεί
Ση γατάν ατέ παρών,
τα αγιάτρευτα λαρών’

Η μάνα όντες γεννά,
η ζωή χαμογελά
Και κρατούν απάν’ ση γην [όι! όι!]
οι μανάδες τη ζωήν

Μαύροι, άσπροι «μάνα» λέν’,
η μανίτσα είνας έν’!
’Κι χωρίζ’ ατέ καν’νάν,
προφτάν’ κι ’ίνεται γουρπάν’

Η μάνα όντες γεννά,
η ζωή χαμογελά
Και κρατούν απάν’ ση γην [όι! όι!]
οι μανάδες τη ζωήν