Η ευχή της μάνας

Εδέβανε τα χρόνα̤,
εγέρασαμ’ κι εμείς
Ας σην σειράν, Τσ̌ανάκαλη,
’κ’ εγλύτωσεν κανείς

Ατόσα χρόνι͜α εδέβανε
κι ατώρα εγροικώ
τη μάνα γιατί έλεες
έν’ το κρύον νερόν

Τη μάνα σα γεράματα
όποιος ’κι τερεί
χαΐρ’ και προκοπήν ’κ’ ελέπ’
σ’ αβούτο τη ζωήν

Για το παιδίν η μάνα
τιδέν ’κι λογαρι͜άζ’
Σ’ ομμάτι͜α όνταν τερεί ατ’
την ψ̌ην ατ’ πα δεβάζ’

Ν’ αηλί εείνον το παιδίν
τη μάναν που κλαινίζ’
Όταν θα έρ’ται ση σειράν
«ντ’ εποίκα;» θα νουνίζ’

Τη μάνα σα γεράματα
όποιος ’κι τερεί
χαΐρ’ και προκοπήν ’κ’ ελέπ’
σ’ αβούτο τη ζωήν

Το χρέος ι-μ’ εποίκα
σον κύρη μ’ και ση μάνα μ’
Και την ευχ̌ήν επέρα
και ας δύ’ς εντάμαν

Καμίαν ’κ’ εφογώθα
σ’ αβούτο τη ζωήν
γιατί απάν’ ι-μ’ έχω
τη μάνας την ευχ̌ήν

Τη μάνα σα γεράματα
όποιος ’κι τερεί
χαΐρ’ και προκοπήν ’κ’ ελέπ’
σ’ αβούτο τη ζωήν