Ντ’ έπαθεν ο κόσμον

Ντ’ έπαθεν ο κόσμον, πέει με,
γέρο, εσύ π’ εξέρτς πολλά
Σ’ αδελφού σ’ αν ρού͜εις τα χ̌έρι͜α
γλύτωμα ’κι θα έ͜εις γολάι

Εγουτούρεψεν ο κόσμον,
εις τον άλλο ’κι σαεύ’
Ση μωρίων τα ’ματόπα
πάντα η σκοτία έν’

Σα κρεβάτι͜α όντες ρούζ’νε
όλ’ νουνίζ’νε το καλόν
Όντας θέλτς ατ’ς-ε σο γιάνι σ’
το φαΐ σ’ έν’ άναλον

Εγουτούρεψεν ο κόσμον,
εις τον άλλο ’κι σαεύ’
Ση μωρίων τα ’ματόπα
πάντα η σκοτία έν’

Κάρφωσον σην πόρτα σ’, γιάβρι μ’,
ζαρωτά έναν καρφίν
Χώρας μάτ’ να μη πιάν’ -τ- σε
’ς ση κακία τη κοσμί’

Εγουτούρεψεν ο κόσμον,
εις τον άλλο ’κι σαεύ’
Ση μωρίων τα ’ματόπα
πάντα η σκοτία έν’