Τικ

Έπαρ’ το καλαθόπο σ’
κι ας πάμε σα χαμούφτας
Εγώ -ν- ας λύνω το σπαρέλ’ σ’
κι εσύ πέ’ «νέπρε, ντ’ ευτάς;»

Επαρακάλ’νεν κι έλεεν
«αφέντα, μη φιλείς με!
Μεθείς και τραωδείς ατο,
σον άντρα μ’ παραδί͜εις με»

Θειΐτσα μ’, το κορτσόπο σ’
και -ν- όλιον η τρανέσσα
Εσταύρωσεν τα χ̌ερόπα τ’ς
και -ν- άμον ορφανέσσα

Εγώ ποπάς ’κι γίνουμαι
σο ιερόν ’κ’ εμπαίνω
Πάω να ψάλλω, τραωδώ,
σ̌ασ̌εύω κι απομένω

Θα αρχινώ τα παλαιά
ντ’ εποίν’να κι απ’ ανάρχης
Ατά Δεσπότ’ς ’κι συγχωρά
και ούτε Πατριάρχης

Έβγα οξ̌ωκά ας ελέπω σε
και -ν- έμπα απέσ’ και κλείδα
Η πεθερά σ’ αν ερωτά,
πέ’ ατεν «καν’νάν ’κ’ είδα»