Τικ

Τ’ ομμάτι͜α τ’ς κατακέφαλα,
ο νους ατ’ς σον κλεψίον
Πόσα καρδίας έκαψεν
χ̌ιλίων νοματίων

Ατό το σπαρελόπο σου
ντό πολλά κοκκινίζει!
Κλώσον ατο τ’ απάν’ τ’ αφκά
την καρδι͜ά μ’ τυρα̤ννίζει

Αφκά σο σπαρελόπο σου
ντό είναι τα πουλόπα;
Ατά επαρεπείνασαν
και θέλ’νε θρυμμουλόπα

Ελύν’νεν το σπαρέλ’ν εθε,
έλεεν «λίου - λίου»
Ο πρόσωπον εφώταζεν
αρ’ άμον του ηλίου

Απόψ’ είδα σε σ’ όνερο μ’,
τρυγόν’, ν’ αηλί τα χάλια μ’
Αρ’ έρθες ασπαρέλωτον
ερρούξες σην εγκάλια μ’

Απόψ’ είδα σε σ’ όνερο μ’,
τρυγόν’, όντες ’κοιμούμ’νε
Εγώ εσέν, εσύ εμέν
πασ̌κείμ’ ’κι αροθυμούμε;