Ομάλ’ ή Μακρύν

Άνω Ματσούκας Ομάλ’ καϊτέν τουλουμί’. Κουνάκαλ’. Στοφόρος!

Αφήστε με ας τραωδώ
αούτο το τσ̌ιμένι
Τ’ εμόν τ’ αρνίν μικρίτικον,
δίχως τ’ εμέν ’κι μένει

Έναν πουλόπον έχ̌’ κι έρ’ται
με τον κελαηδημόν -ι
Τ’ ομμάτι͜α ’θε είν’ πλουμιστά,
να έτονε τ’ εμόν -ι

Ανάθεμα τη μαχαλά σ’,
το χωρίον ντο είσαι
Πασ̌κείμ’ ντο ’κ’ είν’ ’ς ση μαχαλά σ’
να παίρ’νε σε παιδία;

Ε, μαύρε Πουλιάνε!¹

Ας σο ’ρδανί σ’ από ’πάν’ κέσ’
δι͜αβαίνω, αντιδι͜αβαίνω
’Κι λες ας σο χατίρ’ν εθε
«οξ̌ωκά ας εβγαίνω»