Ομάλ’ ή Μακρύν

Άνω Ματσούκας, ζουρνά καϊτέν, Κουνακαλίτ’κον. Ο Στοφόρον.

Αποθαμένον αναστέν’
ατό τ’ εσόν εγκάλια
Για τ’ εσέν ετσ̌ουρούεψα,
’κατήβα αδά σα χάλια

Σα τσ̌αϊροκοψίματα σ’
έπαρ’ κι εμέν αργάτεν
Στρώσον το κρεβατόπο σου
σιμά σην καταρράχτεν

Έρχουμαι δί’ς με φίλεμαν,
’ς σ’ έναν τ’ άλλο ’κι χάται

Αρ’ απ’ αδά σ’ εσέτερα
πολλά μακρά πα ’κ’ έν’ -ι
Μήλον να σύρω έρ’ται ατού,
κυδών’ παραδι͜αβαίνει

Τ’ οσπίτ’ν ατ’ς αν ’κ’ εξέρετεν
σ’ ορμίν πέραν καικά έν’
Το δαχτυλίδ’ ντ’ εδώκα ’το
ερρίεν κι εκουράεν