Ομάλ’ ή Μακρύν

Παίζω χ̌ειλιαύριν Ματσουκαίτ’κον, του βουνού, του δάσους, της ερημίας, της χαράδρας. Το φλιβερόν τραγούδ’ «Ομάλ’ καϊτέν», σα αντίλαλα εκεί που ακούεται και το σιλίκ’ όπως φυσά, πάει πολλά μακρά.

Ο ήλιον μαραίν’ μάραντα
και παλαλά χολχόνι͜α
Η ζωή πα αΐκον έν’
τελείντανε τα χρόνι͜α

Τον άλλον χρόνον, ατό το ξερόν χορτάρ’ έν’ άμον εμέναν και τραωδεί και λέει:

Γουρπάνι σ’ ασπροτσ̌ίτσ̌ακον,
μαρτέσ̌’ και απριλέσ̌’
Εσύ χ̌αίρεσαι τον καιρό σ’,
για τ’ εμέν ’δέν ’κι λες;

Έν’ ανάμεσα σα λουλούδια του Μαρτιού, του πέραν της χρονιάς. Μετά τσακούται ας σην ρίζαν και αποκουμπίζ’ σο δέντρον και λέγ’νε:

Ν’ αηλί εμέν π’ εγέρασα
σα δέντρα επεκούμπ’σα
Ατά πα ελυπέθανε
τα φύλλα τουν ερρούξαν

Περί ζωής και θανάτου μελέτη γίνεται, χωρίς να ’βρήκ’ς άκραν. Η ζωή ατόσον έν’, πολλά ολίγον! Δεν ξέρομεν πόσον. Ημπορεί να έν’ και έναν λεπτόν ση φύσην.