Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’

Ατό αέτσ’ ’κι ’ίνεται,
θα χτίζω δύο οτάδες
Σ’ έναν θα βάλω τα τέρτι͜α μ’
[πουλόπο μου, λελεύω σε!]
και σ’ άλλο τα σεβντάδες

Αέτσ’ έν’, ρίζα μ’, αέτσ’ έν’
και ξάι πα μη φοάσαι
Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’,
η ψ̌η μ’ αροθυμά σε
Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’,
[πουλόπο μου, λελεύω σε!]
η ψ̌η μ’ αροθυμά σε

Ραχ̌όπα σ̌κίζω κι έρχουμαι,
θάλασσαν ’κι φοούμαι
Έχ̌’ κι έρχουμαι, αρνόπο μου,
[πουλόπο μου, λελεύω σε!]
εμείς ας ανταμούμες

Αέτσ’ έν’, ρίζα μ’, αέτσ’ έν’
και ξάι πα μη φοάσαι
Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’,
η ψ̌η μ’ αροθυμά σε
Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’,
[πουλόπο μου, λελεύω σε!]
η ψ̌η μ’ πάντα αροθυμά σε

Σεβτάν ντό έν’ ’κι ξέρετεν,
άμον καρφίν καρφούται
Άμον μαχ̌αίρι͜α δίστομα,
[πουλόπο μου, λελεύω σε!]
γερὰ ντο ’κι λαρούται

Αέτσ’ έν’, ρίζα μ’, αέτσ’ έν’
και ξάι πα μη φοάσαι
Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’,
η ψ̌η μ’ αροθυμά σε
Ο κόσμος πάντα κόσμος έν’,
[πουλόπο μου, λελεύω σε!]
η ψ̌η μ’ αροθυμά σε