Πονώ και τυρα̤ννίγουμαι

Πονώ και τυρα̤ννίγουμαι
ώσνα μερών’ ’κι κείμαι
Ευχ̌ήν ευτάγω σον Θεόν
υπομονήν να δί’ με -ν

Τα τέρτι͜α μ’, τα παράπονα μ’
μοιρολογώ και λέγω
Ο κόσμον όλιον χ̌αίρεται,
εγώ μαναχόν κλαίγω

Ατσ̌ά θ’ ευρήκω γιατρικόν
τον πόνο μ’ να λαρώνω;
Ατσ̌ά θ’ ευρήκω γιατρικόν
τα πόνια μ’ να λαρώνω
κι ας ση ζωής τα βάσανα
εγώ για να γλυτώνω;