Ατό τ’ εσόν ο πρόσωπον

Τραντάφυλλο φυλάττω σε
και μανουσ̌άκ’ φιλώ σε
Και/Άι! χαντυλλιάζ’ ο πρόσωπο σ’,
’κ’ επορώ να τερώ σε

Πατώ και ’κι βολίζω,
θάνατον ’κι νουνίζω
Εσέν που παίρ’ τη σ̌κύλ’ ο γιον,
τ’ οσπίτ’ν ατ’ θα κολλίζω

Τ’ ομμάτι͜α σ’ ματοζίνιχα,
τ’ οφρύδι͜α σ’ πογιαμάδες
Τα χ̌είλια σ’ κρασοπότηρα
ντο πίν’νε οι γιοσμάδες

Πατώ και προσ̌κυνώ σε
και ντό πολλά αγαπώ σε!
Έλα, πουλί μ’, σ’ εμέτερα
αν αρρωσταίντς, τερώ σε

Ατό τ’ εσόν ο πρόσωπον,
ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
Τογραεύ’νε το καρδόπο μ’
κι ευτάν’ ατο κομμάτι͜α

Πατώ και ’κι βολίζω,
θάνατον ’κι νουνίζω
Εσέν που παίρ’ τη σ̌κύλ’ ο γιον,
τ’ οσπίτ’ν ατ’ θα κολλίζω