Η μάνα μ’

Έρθανε τα Χριστούγεννα,
έρθεν το νέον έτος
Είνας μάνα ενόισεν α’
πως θ’ αποθάν’ οφέτος
Επέθανεν η μάνα μ’!

Σον ουρανόν την ψ̌ην ατ’ς δί’,
σον Άδην το κορμόπον
Η μανίτσα μ’ ’κ’ επέθανεν,
εγέντονε πουλόπον,
πετά σα επουράνι͜α

Μάνα, εφέκες ορφανά
τ’ εγγόνι͜α σ’, τα παιδία σ’
Ατά ’κ’ επόρεσες ν’ ελέπ’ς,
εστάθεν η καρδία σ’
Επέθανες, μανίτσα μ’!

Μίαν κι άλλο -ν- ας έκουαμ’
τη μάνας τη λαλίαν
Εφέκες μας ενθύμιον
τ’ εσόν φωτογραφίαν
’Κ’ επέθανες, μανίτσα μ’!
Εφέκες μας ενθύμιον
τ’ εσόν φωτογραφίαν
’Κ’ επέθανεν η μάνα μ’!