Κοντόχρονον

Ψηλά είν’ τα παράθυρα σ’
[κοντόχρονον/μικρόν γιαβρί μ’]
συρμένα τα περτέδες
[γιαρ, γιαρ/ωφ! ωφ!]
’Κι ξέρω, ακόμαν κάθεσαι;
[κοντόχρονον]
’Κι ξέρω -ν-, εκοιμέθες;
[γιαρ, γιαρ/ωφ! ωφ!]

Ψηλά είν’ τα παράθυρα σ’
[κοντόχρονον]
απέσ’ πιάνει φως -ι
[γιαρ, γιαρ/ωφ! ωφ!]
Άνοιξον κι έπαρ’ με -ν- απέσ’
[κοντόχρονον]
άμον τον αδελφό σ’ -ι
[γιαρ, γιαρ/ωφ! ωφ!]

Τερώ τη λάμπαν πώς πιάν’,
[κοντόχρονον]
το παραθύρ’ φωτάζει
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ γιαρ, γιαρ]
Τερώ και το μικρόν τ’ αρνί μ’
[κοντόχρονον]
μαναχόν πώς νυστάζει
[γιαρ, γιαρ/τσ̌άνουμ γιαρ, γιαρ]